Όλοι μαζί μια καλή οικογένεια!

Τελικά είναι τόσο προφανής η λύση, την έχουμε μέσα στα πόδια μας και απλά δεν το έχουμε καταλάβει.
Θα μαζέψουμε σε μια μεγάλη οικουμενική κυβέρνηση από έναν αρχηγό του κάθε κόμματος ο οποίος θα υλοποιήσει μια από τις υποσχέσεις του. Μία. Δε ζητάμε πολλές, μόνο μια ο καθένας.
Σύμφωνα με το πρόγραμμά τους λοιπόν θα γίνουν τα εξής:

Ο Βενιζέλος θα μας βγάλει από το μνημόνιο σε τρία χρονάκια. (Δεν το κάνουμε από τώρα και απλά να τους χρωστάμε τα τρία;). Πάει το μνημόνιο.

Ο Σαμαράς θα μειώσει την ανεργία στο μισό. Δηλαδή θα δημιουργήσει σε τρία χρόνια ένα εκατομμύριο (1.000.000) θέσεις εργασίας! Πάει η ανεργία.

Το ΚΚΕ θα ανεβάσει το βασικό μισθό στα 1500€ (και θα δώσει δώρο σε κάθε εργαζόμενο ένα κράνος σαν αυτό του οικοδόμου στο σποτάκι). Πάει η φτώχεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαγράψει το χρέος της χώρας προς τους δανειστές. Πάει και το χρέος.

Ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα αφοπλίσει την αστυνομία (από εδώ και πέρα απέναντι στα Καλάσνικοφ των συμμοριών οι μπάτσοι θα προτάσσουν γαρδένιες). Πάει και η αστυνομική βία.

Το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή θα διώξουν ότι κινείται με σκούρο δέρμα και σπαστά Ελληνικά. Πάει και το μεταναστευτικό. (Βέβαια θα τους ξαναφέρει όλους πίσω ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα διοργανωθεί και μια συναυλία αλληλεγγύης από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά λέμε τώρα).

Οι οικολόγοι θα πιέσουν για εναλλακτικές μορφές ενέργειας(από σκατούλες περιστεριών - ας πάρουν και από το καπό του αμαξιού μου, δεν θα τους χρεώσω). Πάνε οι ουρές στα βενζινάδικα.

Και τέλος βέβαια.. Η Τζούλια θα εμφανιστεί στα έδρανα της Βουλής. Με αυτό δεν ξέρω τι πάει αλλά..ναι.

Οπότε όπως καταλάβατε αδέλφια το μέλλον είναι ευοίωνο! Αναθαρρήστε!

Σημείωση. Οι υποσχέσεις είναι αληθινές. Τις έχω διαβάσει είτε σε δηλώσεις τους είτε στα προγράμματά τους.. Έχω και για τη σκούφια των υπολοίπων αλλά... άλλη φορά.

Λεφτά υπήρξαν ποτέ;

     Όταν μια οικογένεια ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει και αναγκάζεται να δανείζεται κάθε λίγο και λιγάκι για να καλύψει τη διαφορά αυτή, η στιγμή που απλά δε θα μπορεί να τα βγάλει πέρα και θα σταματήσει να πληρώνει δεν είναι μακριά. Το ίδιο ισχύει και για τα κράτη.

     Για την Ελλάδα η στιγμή αυτή έφτασε και είναι τώρα. Μεταξύ μας ήταν τώρα εδώ και δύο χρόνια απλά οι Ευρωπαίοι μας συντηρούν με νέα δάνεια χρεοκοπίας σαν τον ασθενή σε κώμα με τα μηχανήματα τεχνικής υποστήριξης.

    Η Ελλάδα για πολλά χρόνια, ίσως και όλη της τη ζωή από την Επανάσταση και μετά, ζούσε με δανεικά. Δεν παρήγαγε σχεδόν τίποτα, πέρα από τον ήλιο, το ελληνικό φιλότιμο, το Σεφέρη και την Κάλας. Με δυο ανθρώπους της τέχνης όμως και ήλιο δε ζεις. Με φιλότιμο κάτι γίνεται αλλά όταν διαπιστώσεις ότι κι αυτό είναι μια συλλογική ψευδαίσθηση και ότι ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του συνειδητοποιείς ότι μάλλον ούτε αυτό θα βοηθήσει.

    Στην Ελλάδα λοιπόν δεν παράγουμε τίποτα και φέρνουμε απ΄ έξω τα πάντα. Εν τέλει φτάσαμε στο σημείο, παρότι μεσογειακή αγροτική χώρα, να εισάγουμε  μέχρι και πατάτες και λάδι (ναι λάδι). Οι δε λέξεις βιομηχανική παραγωγή μάλλον ως ανέκδοτο ακούγονται.

    Αντιθέτως το κράτος μας σπαταλά χρήμα λες και έχει ανακαλύψει το El Dorado ή το μαγικό δέντρο που κάνει πεντοχίλιαρα (ή πετσετάκια). Από τρελά εξοπλιστικά προγράμματα μέχρι Ολυμπιακούς Αγώνες, από τρελές προσλήψεις στο Δημόσιο και παχυλούς μισθούς στις ΔΕΚΟ μέχρι μίζες και υπερκοστολογήσεις σε κάθε λογής δημόσιο έργο. Κοντά στο σπάταλο κράτος όμως, ακολουθεί και μια τεράστια (ας μην κρυβόμαστε, τεράστια) μερίδα πολιτών η οποία βρίσκει μύριους τρόπους να μην πληρώσει φόρους (το μοναδικό έσοδο που έχει ένα κράτος). Από τους ελεύθερους επαγγελματίες που βγάζουν εκατό χιλιάδες το χρόνο και δηλώνουν δέκα, μέχρι τον κάθε ένα από εμάς, ακόμα και τον πιο φτωχό μισθωτό που δεν ζητά ποτέ αποδείξεις (γιατί άλλωστε να τα "πάρουν οι αλήτες στο κράτος;"

    Τώρα όμως έφτασε ο κόμπος στο χτένι και κάτι πρέπει να γίνει. Αν ήμασταν μια οικογένεια θα κόβαμε από τα περιττά μας έξοδα, θα πιάναμε μια δεύτερη δουλειά, θα ρυθμίζαμε τα δάνειά μας με την τράπεζα και αν είχαμε ένα χωράφι κάπου ίσως να το πουλούσαμε προκειμένου να μην πεινάσει το παιδί μας. Αυτό που δε θα κάναμε είναι συνεχίζαμε να σπαταλούμε χρήματα σε πολυτέλειες και να κόβουμε το γάλα τις πάνες του μικρού.

    Η Ελλάδα όμως κάνει αυτό ακριβώς. Κόβει το γάλα του παιδιού. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν κόβει συντάξεις των 500€, μισθούς ανθρώπων που βγάζουν 700€ το μήνα και ανεβάζει τη φορολογία σε δυσθεώρητα ύψη. Αντιθέτως δεν κάνει τίποτα για να πατάξει τη φοροδιαφυγή, για να αποκρατικοποιήσει ζημιογόνες εταιρείες και να τονώσει την ανάπτυξη και την παραγωγή και να προστατέψει τους αδυνάτους. Κοινώς συμπεριφέρεται σαν πατέρας που προτιμάει να βλέπει το παιδί του να πεινάει από το να κουνήσει το δάκτυλό του και να στριμωχτεί ο ίδιος λίγο παραπάνω. 

Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που οραματίστηκαν οι πρόγονοί μας.

     Δεν είναι αυτή η χώρα για την οποία έδωσαν τη ζωή τους οι παππούδες μας στον πόλεμο του ’40. Δεν είναι αυτός ο τόπος  για την ελευθερία του οποίου κατέβασε ο Γλέζος τη σβάστικα  από την Ακρόπολη. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα για την οποία βασανίστηκε ο Παναγούλης την εποχή της Χούντας.

Δεν είναι η Ελλάδα των διεφθαρμένων πολιτικών. Των ευθυνόφοβων μικρών ανίκανων ανθρώπων που περιμένουν καρτερικά να περάσει η βάρδιά τους τρέμοντας μη τυχόν συμβεί κάτι την ώρα που εκείνοι έχουν τα ηνία. 
Δεν είναι η Ελλάδα των άεργων καλοβολεμένων παραδόπιστων συνδικαλιστών που συνωστίζονται στον κομματικό προθάλαμο.
Δεν είναι η Ελλάδα των διαπλεκόμενων, εξαρτώμενων δημοσιογράφων που αλλάζουν απόψεις και στρατόπεδα πιο συχνά κι από τις γραβάτες τους.
Δεν είναι η Ελλάδα των σάπιων εφοριακών, πολεοδόμων, τραπεζιτών, εργολάβων που αγοράζουν και πουλάνε τη χώρα σε τιμή ευκαιρίας. 
Δεν είναι η Ελλάδα των γκάγκστερ νονών της νύχτας που παριστάνουν τους προέδρους ποδοσφαιρικών ομάδων ενώ ταυτόχρονα ξεπλένουν βρόμικο χρήμα. 
     Δεν είναι η Ελλάδα των πιστολέρο ΜΑΤατζήδων που χτυπούν ανελέητα και συλλαμβάνουν ειρηνικούς διαδηλωτές την ώρα που δίπλα τους περνούν κουκουλοφόροι με λοστούς.
Δεν είναι η Ελλάδα των ανεγκέφαλων μαστουρωμένων Νεάντερταλ χούλιγκαν που είναι έτοιμοι να ανοίξουν το κεφάλι οποιουδήποτε φοράει φανέλα λάθος χρώματος. 
Δεν είναι η Ελλάδα των καθυστερημένων φασιστοειδών υπερπατριωτών που είναι έτοιμοι να ανοίξουν το κεφάλι οποιουδήποτε έχει δέρμα λάθος χρώματος. 
Δεν είναι η Ελλάδα των ηλίθιων αντιεξουσιαστικών φασιστοειδών που ξερνούν μολότοφ και καδρόνια επί τριανταπέντε χρόνια νομίζοντας ότι ανατρέπουν το κατεστημένο ενώ απλά το βοηθούν να κάνει τη βρόμικη δουλειά του.
Δεν είναι η Ελλάδα όπου ένας πατέρας σφάζεται εν ψυχρώ στο δρόμο την ώρα που φέρνει την κάμερά του για να τραβήξει τη γέννηση του παιδιού του.
Δεν είναι η Ελλάδα όπου ανάξια ανθρωπάκια της τηλεόρασης υμνούνται ως ήρωες ενώ οι προτομές των ηρώων βάφονται με σπρέι. 
Δεν είναι η Ελλάδα των αδιάφορων πολιτών που προτιμούν την παραλία από την ψήφο. Την Τατιάνα από το Θεοδωράκη. Το Ciao από τα “Ματωμένα Χώματα”.

Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που ονειρεύτηκαν οι πρόγονοί μας.

Όχι στη βία. Τελεία και παύλα.

    Όχι στη βία. Τελεία. Χωρίς "ναι, αλλά", χωρίς "όμως",  χωρίς "βέβαια", χωρίς εκπτώσεις. Όχι στη βία σκέτο. Αλλιώς χάνουμε την ανθρωπιά μας.
    Όχι στη βία των ΜΑΤ που δέρνουν αδιακρίτως όποιο διαδηλωτή βρεθεί μπροστά τους. Όχι στη βία των φασιστών ακροδεξιών που κυνηγούν όποιον έχει χρώμα διαφορετικό από το δικό τους. Όχι στη βία των φασιστών ακροαριστερών που ξερνάνε φωτιά και θάνατο περιμένοντας το νεκρό για να τον κάνουν σημαία. Όχι στη βία των "αγανακτισμένων πολιτών" είτε είναι στον Άγιο Παντελεήμονα είτε στην Κερατέα. Όχι στη βια των "αγανακτισμένων παιδιών" στα γήπεδα και στους δρόμους. Όχι στη βία των "επαναστατημένων ιδεολόγων" στα πανεπιστήμια στο όνομα του ασύλου. Όχι στη βία στο όνομα του Θεού και του Αλλάχ. Όχι στη βία των τρομοκρατικών οργανώσεων. Όχι στη βία. Απλό και καθαρό.
    Όταν αρχίζουμε να δικαιολογούμε έστω και για λίγο οποιαδήποτε από αυτές τις μορφές βίας, περνάμε το κατώφλι του πολιτισμού και μπαίνουμε στο βασίλειο της βαρβαρότητας. Η βία δεν είναι λύση, δεν είναι αγώνας, δεν είναι το δίκαιο κανενός. Η βία φέρνει μόνο βία και τίποτε άλλο.  

Παρελάσεις άλλου τύπου.

     Χάζευα χτες το blog ενός γνωστού και έπεσα πάνω σε ένα post όπου με περηφάνια περιέγραφε την παρέλαση των Ελλήνων ομογενών στην Νέα Υόρκη με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Μου ήρθαν αμέσως εικόνες και πλάνα από τις ειδήσεις των 8 όπου οι δημοσιογράφοι εκθειάζουν τον πατριωτισμό των ομογενών στην Αμερική και την Αυστραλία. Ενθουσιάζονται βλέποντας Ελληνόπουλα να παρελαύνουν κρατώντας ελληνικές και αμερικάνικες (ή αυστραλιανές) σημαίες στην 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης και στη Μελβούρνη.
    Κεντρικοί δρόμοι των πόλεων αυτών κλείνουν για ώρες έτσι ώστε οι απόγονοι ενός άλλου έθνους να γιορτάσουν (σε ξένο έδαφος) την εθνική τους επέτειο. Και είμαστε υπερήφανοι για αυτό.
   Αναρωτιέμαι όμως πως θα αντιδρούσαμε εδώ αν βλέπαμε, Αλβανούς ας πούμε, να παρελαύνουν στην Πανεπιστημίου με αφορμή τη δική τους Εθνική επέτειο. Κάτι μου λέει ότι δε θα ήμασταν και τόσο ανεκτικοί..
   Εντάξει, προφανώς για πάρα πολλούς λόγους οι δύο περιπτώσεις δεν είναι συγκρίσιμες. Η Αμερική, γέννημα θρέμμα της μετανάστευσης, είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Στην Ευρώπη ας πούμε, δε θα δούμε στην Ισπανία να παρελαύνουν ομογενείς από την Ιταλία. Είναι όμως μια καλή αφορμή για προβληματισμό. 

Γιατί δεν "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ"

     Το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ξεκίνησε με αγνές προθέσεις από ανθρώπους που είχαν αγανακτήσει να ξοδεύουν μια περιουσία σε διόδια κακοφτιαγμένων ή ημιτελών δρόμων. Από αγρότες και χωριανούς που δεν μπορούσαν να πληρώνουν κάθε μέρα παράλογα ποσά μόνο και μόνο για να διανύσουν τα τρακτέρ και τα φορτηγά τους μερικές εκατοντάδες μέτρα. Είχαν δίκιο και έπρεπε να ακουστούν. Ο Γκλέτσος, όσο κι αν μας φαινόταν γραφικός έκανε κάτι που είχε την αποδοχή της πλειοψηφίας και αντικατόπτριζε το γενικό αίσθημα δικαίου.

    Μερικούς μήνες μετά όμως, το κίνημα έχει εκφυλιστεί σε ένα μαγαζάκι πολιτικών επιδιώξεων και έχει ξεφύγει από τον αρχικό στόχο. Διαφωνώ πλέον με το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, που από τα διόδια ημιτελών δρόμων έχει φτάσει πλέον στο Μετρό, το αρτιότερο ίσως μέσο μαζικής μεταφοράς που έχει γνωρίσει αυτή η χώρα και επεικτείνεται στα λεωφορεία, στο τραμ, στον Προαστιακό, ακόμα και στην Αττική Οδό. Διαφωνώ με ένα κίνημα που πλέον ανοιχτά διεκδικεί ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα μέσα για όλους και ελεύθερη διέλευση σε όλους τους εθνικούς δρόμους.

    Και διαφωνώ, όχι επειδή είμαι μαζοχιστής και θέλω να πληρώνω, αλλά γιατί στην Ελλάδα η ελεύθερη πρόσβαση για όλους θα ήταν άδικη για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, ειδικά για τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. 

   Για μια πλούσια χώρα, με φυσικούς πόρους και βαριά βιομηχανία, με μεγάλα δηλαδή εισοδήματα, η ελεύθερη πρόσβαση θα ήταν αυτονόητη. Στη δική μας χώρα όμως, η οποία για να επιβιώσει δανείζεται συνεχώς, κάτι τέτοιο θα ήταν επιζήμιο. 

   Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ΔΩΡΕΑΝ. Όταν μιλάμε για δωρεάν πρόσβαση, αυτό σημαίνει απλά ότι οι πολίτες που χρησιμοποιούν τα μέσα δεν πληρώνουν εισιτήριο. Κάποιος όμως πληρώνει: τους μισθούς των οδηγών, την αγορά και τη συντήρηση των οχημάτων και του δικτύου και πολλά άλλα. Και αυτό είναι το κράτος. Και όταν λέμε το κράτος, εννοούμε εμάς τους ίδιους (όσοι εν πάσει περιπτώσει πληρώνουμε φόρους). Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι φορολογούμενοι, ακόμα και εκείνοι που δεν χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς πληρώνουν για αυτά. Δεν είναι όμως άδικο να πληρώνει για τη μεταφορά ενός Αθηναίου με το Μετρό, ένας κάτοικος της Καβάλας; Δεν είναι άδικο να πληρώνει ο παππούς που μένει στο χωριό για την οδοποιία στην Αττική οδό; 

    

   Γιατί να μην πληρώνει για την Αττική Οδό εκείνος που τη χρησιμοποιεί και για το Μετρό εκείνος που πηγαίνει στη δουλειά του με αυτό, όπως και για το Τραμ ο ταλαίπωρος κάτοικος των Νοτίων Προαστίων (που νομίζει ότι κινείται ενώ απλά σέρνεται); Αυτή ακριβώς είναι η έννοια των διοδίων, όπως και των εισιτηρίων. 

  Αν πρέπει να διεκδικηθεί κάτι, αυτό είναι λογικότερες τιμές και καλύτερη οδοποιία και συντήρηση. Δεν είναι δυνατόν να έχει φτάσει το εισιτήριο στο 1.40€ και τα διόδια στα 3€. Στην ουσία το κράτος λέει ότι αφού δεν μπορώ να τιμωρήσω τους λαθρεπιβάτες θα πάρω τα χρήματα από εκείνους που πληρώνουν. Εκεί πρέπει να εστιαστούν οι αντιδράσεις και όχι στη διεκδίκηση του τσάμπα που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να γίνει και δε γίνεται σε κανένα πολιτισμένο κράτος στον κόσμο. 

Μπάζα.

    Για να πάω στη δουλειά μου περνάω από την πίσω πλευρά του Υμηττού, σε ένα δρόμο που διασχίζει μια δασική ζώνη. Αριστερά και δεξιά βλέπεις μόνο φύση, πεύκα, ελιές και δάσος.
    Σχεδόν.
    Κάθε λίγο και λιγάκι, ξεφυτρώνει ένα μικρός λοφίσκος στο μέγεθος μιας καλύβας, από μπάζα, τσιμεντόλιθους, τούβλα, παλιοσίδερα και σκουπίδια. Κάποια βρίσκονται εκεί τόσον καιρό που έχουν φυτρώσει χορτάρια και λουλούδια πάνω τους.
    Πως εμφανίζονται εκεί; Τα βράδια επιτήδειοι φορτηγατζήδες θεωρούν πιο εύκολο και ανέξοδο να πετάξουν εκεί τα μπάζα των οικοδομών από το να εναποθέσουν  στις νόμιμες χωματερές. Έτσι ένα πανέμορφο δασικό τοπίο, μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε μια πελώρια χωματερή.
    Οι πιθανές λύσεις είναι οι εξής:
    α) να αστυνομεύεται ο δρόμος μέρα νύχτα. Προφανώς όταν δεν υπάρχουν αρκετοί αστυνομικοί για να προστατεύσουν τους πολίτες από τους εγκληματίες, δε θα κοιτάξουν τα μπάζα. Αφήστε που αν εμφανιζόταν η αστυνομία θα φωνάζαμε "όχι στην αστυνομοκρατία και την καταστολή"
    β) να αστυνομεύεται ο δρόμος λιγότερο συχνά αλλά όταν κάποιος πιάνεται επ' αυτοφόρω η ποινή να είναι εξοντωτική ώστε να παραδειγματιστούν οι επίδοξοι μιμητές. Στην περίπτωση αυτή πολλοί θα φώναζαν για το αδίστακτο κράτος που τα βάζει με το μεροκαματιάρη φορτηγατζή που ζει με τρεις κι εξήντα.
    γ) οι ίδιοι οι πολίτες να καλούν την αστυνομία μόλις αντιλαμβάνονται κάποιο φορτηγό να ξεφορτώνει παράνομα μπάζα. Και εδώ όμως θα βγουν πολλοί και θα πουν "Δε θέλουμε να είμαστε χαφιέδες και καρφιά"
    δ) να δημιουργηθούν νόμιμες χωματερές έτσι ώστε να μη χρειάζεται να καταφεύγουν τα φορτηγά στις παράνομες. Όπως μας έδειξε όμως η Κερατέα, οι πολίτες προτιμούν να σκάψουν τάφρους στο δρόμο και να ναρκοθετήσουν το χώρο γύρω από την πόλη τους παρά να επιτρέψουν να γίνει χωματερή στην περιοχή τους.
   Οπότε θα προτιμήσουμε εν τέλει τη.. σίγουρη λύση της μη λύσης..